Fort Randall - Een Zwemmersverhaal

Na mijn geboorte in 1979 in Nairobi, Kenia en een verblijf van twee jaar, zijn mijn ouders en ik verhuisd naar de Verenigde Staten om binnenkort een ander lid van onze familie in onze gelederen te verwelkomen, mijn zus Sylvia, en om de basis te leggen voor een alliantie die

zou eindelijk een einde moeten maken aan de latere storm.

We woonden in Inverness Ridge Road, Potomac, Maryland, een voorstad van Washington D.C., en mijn dagenbestonden uit het "Stifte malen", dat wil zeggen tekenen met gekleurde potloden, het volgen van mijn moeder terwijl ze boodschappen deed en ik haar imiteerde, het schudden van haar hoofd en het kijken naar het prijskaartje - "Te duur, mama" - en het spelen met mijn vrienden in het enorme bos achter het huis waar een grote witte rotsblok, een klimmende tipi en een speeltuin stonden en ergens buiten het legendarische boomhuis van de oudere jongens.

Ik was bij de Boy Scouts, ging naar een Amerikaanse kleuterschool en later naar de Duitse school in Washington.

Jackie, de levensechte fotoboek chauffeur met vloeiende fel rode haren achter het stuur van de gele Amerikaanse schoolbus begroette me altijd hartelijk en gaf me vrolijkheid en geborgenheid en zo had ik een jeugd met Peanut Butter & Jelly Sandwiches, Macaroni & Cheese (tm) en ervaringen met de Amerikaanse cultuur en de behandeling van kinderen waarvoor ik me vandaag de dag nog steeds gezegend voel.

In de winter was de sneeuw zo hoog dat ik er doorheen kon lopen en het was nog steeds wat boven me, we reden de hellingen van het bos af in fel oranje en blauwe plastic kuipen en piepten vrolijk, om daarna thuis op te warmen met cacao en kleine marshmallows.

In de zomer was ik echter een trots lid van het Inverness Swim Team, met Nessie als beschermend dier en de kleuren wit en groen. Ik bewaar de trui met capuchon uit die tijd nog steeds als een van mijn grootste schatten.

Ik was niet zo'n goede zwemmer en profiteerde liever van het plezier van het zwembad en de tennisbaan in het centrum van de stad, waar mijn vader speelde.

Een beetje rondspatten, spelen met de andere kinderen. En toen de ijskar kwam, met de nieuwste producten van de ijsindustrie, vroegen we onze ouders om geld en liepen we op blote voeten over het roodgloeiende asfalt.

Er was ook een automaat met Grape Soda, Root Beer en Cream Soda. Drankjes die de Europeanen, volgens mijn eigen tests, meestal het haar laten staan - maar die voor mij altijd zullen smaken naar Inverness en liefde.

Op een zomer gebeurde het dat ik helemaal gek was op een Playmobil Fort. Fort Randall.

Het was geweldig, met palissaden en soldaten om uit te rusten en te positioneren.

Ik wilde niets liever dan Fort Randall, het was gewoon Fort Randall van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.

Maar het was veel te duur voor mij.

Mijn vader had medelijden met me, of liever gezegd, hij nam de kans en deed me een aanbod.

Als ik een blauw lintje van de volgende zwemwedstrijd mee naar huis zou nemen, zou ik Fort Randall krijgen.

Er waren plaatsen vier tegen één in de verschillende basiskleuren.

Ik keek verdrietig naar de vloer en zei hem dat ik het nooit zou halen.

Hij antwoordde: "Als je zwemt" - en mijn discipline was het kruipen - "dan denk je bij elke beweging die je maakt".

"Fort Randall, Fort Randall" en doe het zo goed mogelijk.

We hebben elkaar de hand geschud.

De dag van de wedstrijd scheen de zon en ik herinner me vaag de algemene feeststemming. Maar niet veel meer, want ik had iets nieuws in me, iets wat ik eerder niet had.

Geen frisdrank, geen ijs, geen spatten in het rond zou deze honger kunnen stillen.

Het ging om iets wat mijn vader in mijn hoofd had geplant en iets dat heel belangrijk was in het hart van mijn kind.

Het pistool steeg op naar de hemel van Maryland, "On your mark...get set...go!" en ik gooide mezelf in de overstromingen van de trein.Ga...Ga!" en ik gooide mezelf in de vloedgolf van het zwembad. Terwijl de menigte ons allemaal toejuichte,

Ik hoorde eigenlijk alleen deze stem in mijn hoofd: "Fort Randall, Fort Randall".

Het volgende wat ik me herinner is dat ik, na ons traditionele fritjes diner bij Roy Roger's (tm), nog steeds voor mijn vader stond te druipen, met vier linten in mijn hand.

Er waren twee blauwe. En twee zwarte. De blauwe betekende "eerst". De zwarte werden er aan toegevoegd: Verreweg de eerste. Het was tijd om de beloning te innen, en ik vroeg mijn vader om mijn twee Fort Randall's. Ik was niet hebberig, gewoon logisch. Maar mijn vader gaf me een "Nou, je weet wel..." de volgende les, die van de nederige overwinnaar. Vele jaren later vond ik delen van Fort Randall in onze garage in Duitsland en moest ik glimlachen. Wat was ik blij met zoiets, het maken van kleine stapels met de respectievelijke uitrusting, het opstellen van de paarden, en het zo eerlijk mogelijk bedekken van de soldaten. Dan staat alles weer op de palen, en van voren af aan, de hele dag lang. De linten en het fort zijn verloren gegaan in de verhuizing. De les blijft. Ook al gaat het vaak verloren in de diepte van het dagelijks leven. Als ik echt iets in het leven wil, weet ik dankzij mijn ouders hoe ik het op zijn minst kan proberen, zolang alles maar op schema blijft. Op het lanceerplatform. Het binnenste kanon richtte op de lucht van Maryland. Het innerlijke verlangen kloppend in de borst en achter de slapen. On Your Mark. Get set. Go.